Categorie: Blog

Foto boven: (de hier nog jonge) koning Bhumibol had veel aandacht voor de minderbedeelden, hier voor een oudere.

Blog nr. 26…

“Thailand Rouwt”

Mae Rim, Thailand, 16 oktober 2016.

“Hoe is het in Thailand na het overlijden van de koning Luc?” – deze vraag krijg ik momenteel regelmatig.
(Fijn om te merken dat familie, vrienden en andere lezers meeleven!)

Ik wilde er eerst geen Blog over schrijven, omdat er al veel nieuws over is en… nieuws leveren is niet mijn ding. Maar… deze voor Thailand zeer ingrijpende gebeurtenis raakt ook mij. Daarom in dit Blog een korte impressie over hoe ik het zie en beleef.

Thailand Rouwt…

… en ik rouw mee. Ik ben geen Thai en kan daarom onmogelijk voelen wat het verlies van “hún Koning” werkelijk voor hen betekent – (natuurlijk voelt ieder individu dat anders!). Ik schreef al vaker: de meeste Westerlingen kunnen de Oosterse / Thaise aard niet begrijpen.
Toch… doordat ik hier nu enkele jaren woon en van nature gevoelig waarneem, meen ik in ieder geval iets te herkennen.

Als ik het nieuws zie of tussen de Thai ben, ervaar ik een bijzondere Stille sfeer. Sommige Thai huilen stilletjes – eerlijk gezegd heb ik zelf ook tranen weggeslikt.
Sa en Cream zijn 2 weekjes naar de familie – (Cream heeft schoolvakantie). Direct nadat de koning was overleden belde Cream huilend op: “Papa, er is iets heel, héél ergs gebeurd..: de koning is dood!” – haar verdriet, en dat van Sa en haar ouders raakte me diep. Ook de rouwende bevolking maakt diepe indruk.

Hoewel ik Thai nu weleens stil zie huilen, blijven de meesten onbewogen. Bij velen meen ik echter een huilen-van-binnen te zien; verdriet-in-de-diepte omdat hún Koning er niet meer is. Daarin herken ik verweesdheid – het gevoel wat ik had nadat mijn vader was overleden: een zwaar, heimwee-achtig gevoel van het besef dat een tijdperk voorbij was – alsof ik écht op eigen kracht en kompas verder moest; alleen, eng en onzeker.

Wat ik ook bij Thai waarneem is angst voor de toekomst – sommige spreken daar openlijk over. Mijn allereerste bezoek aan Thailand begon op 6 december 2007, een dag na de 80^e verjaardag van Koning Bhumibol – [Phoemiphoñ op z’n Thais]. Het eerste wat men mij toen vertelde was: “zijn gezondheid is erg wankel en als hij overlijd is dat een ramp voor Thailand, dan komt er op zeker een dramatische crisis en misschien een bloedige strijd” – zulke doemvoorspellingen hoorde ik sindsdien heel vaak.

Stille Kracht…

Ik voel ook weer de ‘Stille Kracht van het Oosten’… het voor westerlingen onnavolgbare van de Thaise aard: ‘Zacht als Zijde en Buigzaam als Bamboe’. Wat ik in die kracht voel, maakt dat ik geloof dat de doemscenario’s Niet gaan uitkomen.
(Waarom Niet -en hoe dan wel- past niet in dit blog.)

Indrukwekkend…

In Nederlands nieuws las ik: “de Thaise koning wordt als bijna heilig gezien” – en daarna: “beledigen van de Koning wordt in Thailand zeer zwaar bestraft” – hetgeen suggereert dat respect voor de koning wordt afgedwongen. Wel, ik kan hier bevestigen dat de koning niet als bijna heilig, maar als volwaardig heilig wordt beschouwd – (en wie hem beledigt, beledigt als het ware heel Thailand).

De koning was al járen ziek en lag vaak in het ziekenhuis, de laatste jaren bijna constant. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe élke dag een grote stroom mensen naar het ziekenhuis kwam om hún Koning te eren en steunen – men kwam individueel of als organisatie of vereniging. In een hal van het ziekenhuis knielden de bezoekers voor een foto van de koning, baden voor zijn genezing, schonken bloemen en schreven hun naam en beterschapswens in daarvoor bestemde boeken.
Opmerkelijk detail – alle(!) bezoekers waren in het geel of roze gekleed – geel is de (symbolische) kleur van de koning (de kleur van maandag, zijn geboortedag) – roze omdat een vooraanstaande astroloog enkele jaren geleden aangaf dat deze kleur de gezondheid van de koning en het koningshuis zou steunen. (Ook de koning zelf droeg de laatste jaren vaak roze.)

In de afgelopen jaren sprak ik met veel oude en jonge Thai over de koning, zij roemden hem unaniem. In december 2014 scheef ik erover in Blog nr. 4 (+ Bijlage). Een zin daaruit: “Ik wordt regelmatig getroffen door het respect en de warmte waarmee Thai over hún Koning spreken – ik zie dan gezichten verzachten en ogen vochtig worden”.

Dank Grote Koning…

Nu, na zijn overlijden, zie ik velen oprecht rouwen en vrijwillig deelnemen aan rituelen die daarbij horen. De komende maand zullen de (anders soms best luidruchtige) Thai in stilte hun gang gaan. Gedurende het komende jaar hangen overal rouwversieringen, meestal bij foto’s van de koning – langs de straat, bij en in overheidsgebouwen en bedrijven en zelfs in winkels, restaurants en cafés. Heel veel Thai zullen daar telkens weer een kleine buiging voor maken. Velen blijven dit vast en zeker doen nadat het jaar om is, waarschijnlijk generaties lang. Met dit eerbetoon zeggen de Thai “We vergeten je niet, rust in vrede en Dank-u-wel Grote Koning”.

[Foto onder: rouwversieringen met altaar bij de ingang van een militaire basis hier in Mae Rim. Zulke tekenen van eerbetoon zijn overal en in allerlei vormen en maten, ook bij winkels, bedrijven en in restaurants en cafés.]

Beeld…

Ik wil wel meer schrijven, maar vind mezelf niet geschikt of gerechtigd. Daarom hieronder een paar Links naar anderen die dieper in Thailand geworteld zijn.

Beeld – op de nieuwssite van de Bangkok Post vond ik een filmpje met een sfeerbeeld over hoe Thai het verlies hún Koning verwerken: stemmig en stil…
Let op: rouwkleding is zwart of wit en… het leven gaat door, Thailand is 24/7 open-for-business.
Filmpje zien..? – » ga naar: Rouwen om de Koning…

Erfenis – Legacy…

Op de site van de Bangkok Post vond ik ook een opinie-stuk waarin het belang van de Koning volgens mij erg goed verwoord wordt. Het is geschreven door Sanitsuda Ekachai – de titel: “we must build on his majesty’s great legacy”.
Het gaat over wat Bhumibol (volgens de schrijfster) zijn volk wilde meegeven en wat hij voor hen achterlaat. Een prachtig perspectief waarin de fakkel die Bhumibol heet, vol ontzag wordt overgedragen.
Lezen..? – » ga naar: Bouwen op Zijne Majesteits’ Erfenis…

Noot: het stuk is in het Engels – excuses aan degenen die dat niet beheersen! Voor hen hierna enkele zinsneden – [vrij vertaald!]:

– De koning hielp ons om ons goed over onszelf te voelen – hij gaf ons zelfrespect. Dat is waarom we zoveel van hem houden – omdat we van onszelf houden.
–  Wat nu? – nu de vader die echt van ons hield (ons symbool van goedheid en onze spirituele gids, de laatste verbindende factor in ons land) niet meer onder ons is..? In zijn toespraken gaf hij ons hiervoor adviezen zoals: werk aan eensgezindheid; overleg, wees redelijk en vecht niet!
–  Tegen een journalist zei hij eens dat het hem koud liet hoe hij door de wereld zou worden herinnerd – ‘als je op de goede manier over me wilt schrijven, schrijf dan hoe ik nuttige, bruikbare, zinnige dingen doe’. Het gaat om het woordje hoe – de natuur en mensen op de eerste plaats zetten, dát is hoe onze koning dingen deed. Zijn levensinstelling was: zorg voor de natuur; zorg voor anderen, vooral de minderbedeelden; leef eenvoudig en geef zonder onderscheid.
Zó groeit compassie en verdraagzaamheid en zó starten veranderingen – Zó wil onze Koning dat wij leven – Zó zouden wij ons hem moeten herinneren, zodat we zijn erfenis kunnen voortzetten.
[Einde citaten] – de adviezen zijn volgens mij universeel, ik kan er niks aan toevoegen en ben stil met de Thai…

Hier eindigt deze speciale Blog – Dank voor het lezen..!

Groeten uit stil Thailand…
Luc
PS: ik schreef een aanvulling
» zie: » Blog nr. 26a Bijlage…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 25…

Mae Rim, Thailand, 30 september 2016.

–  Moessonleed – Slangenbeet…
–  Toelatingsexamen… – Status en Prestige…
–  Netwerken of Vriendjespolitiek..?
–  Oosterse omwegen – Zijden handschoenen…

Moessonleed…

Moessontijd: de meest riskante periode van het jaar – de gevaren komen vooral van muggen en slangen. Twee zussen en een nichtje van Sa waren laatst ziek door de muggen. Zij hoefden niet naar het ziekenhuis maar regelmatig worden mensen een poosje opgenomen.
De toename van slangenbeten komt omdat ze letterlijk uit hun schuilplaatsen drijven en op zoek gaan naar voedsel. Vanzelfsprekend zijn in deze periode ook meer mensen ziek door de nattigheid.

Slangenbeet…

Sa ’s vader – ‘Taa’ [grootvader] – moest onlangs ijlings naar het ziekenhuis na een giftige slangenbeet. Het serpent nam hem te grazen toen hij onkruid wegtrok uit de rijstvelden. Vrijwel elke Thai op het platteland kent de signalen en weet hoe te handelen. Taa heeft altijd antikruid bij zich en dat nam ‘ie meteen in. Daarna klampte hij iemand aan die hem op de scooter naar de eerste hulp bracht – (soort huisartsenpost). Toen hij daar aankwam kon hij al niet meer praten. Hij werd behandeld en doorgebracht naar het ziekenhuis waar hij een nachtje op Intensive Care verbleef. Taa heeft dit proces vaker doorstaan.

Gevaar…
Ook bij ons kwam een gevaarlijke slang te dichtbij. Onze hond Snuf merkte hem (haar?) zoals altijd het eerste op. Ze blaft dan op een speciale manier en probeert het beest te pakken – doet ze ook ’s nachts en ook als een schorpioen of andere naarling zich op het erf waagt*. De slang verschool zich onder de vloer van de carport en ik laat beesten met rust zolang ze geen direct gevaar vormen. Bijvoorbeeld slangen doen ook veel goed; ze houden ratten en muizen uit de buurt of eten ze op. Ik zie dagelijks in de natuur hoe alles met elkaar samenhangt; alles heeft haar plaats en bedoeling, wij mensen maken er weleens een potje van.
* Het verbaast me telkens weer hoe de ogenschijnlijk lompe Labrador de slangenbeten (tot-nu-toe!) weet te ontwijken en zelf enkel toehapt als ze zo’n beest kan uitschakelen. Daarbij springt ze regelmatig voor mij in de bres. Ongevaarlijke dieren, zoals uit het nest gevallen vogeltjes, geeft ze tegenwoordig heelhuids in m’n handen.

Maar… op een middag zat ik achter m’n computer toen een bons tegen het raam klonk. Ik keek op en recht in de ogen van de slang, een halve meter bij me vandaan – (achter de insecten hor, haha). Omdat ze tussen de horren kunnen doorkruipen heb ik haar afgemaakt. Het was een prachtig beest – maar: een serieus gevaar. Trouwens, ook niet giftige slangen kunnen lelijke wonden toebrengen.

[Foto hieronder: …recht in de ogen van het prachtige dier, helaas… een serieus gevaar.]

Toelatingsexamen…

Cream heeft afgelopen zaterdag toelatingsexamen gedaan bij een school in de stad. Ze is nu twaalf en gaat volgend jaar naar een middelbare school.
Het was bij een overheidsschool. In de stad zijn diverse scholen en deze staat het best aangeschreven en is het meest prestigieus – ook nichtje Ice zit er op. Veel oud-leerlingen zijn hoog op de maatschappelijke ladder terechtgekomen. In Mae Rim is ook wel een middelbare school, maar die staat niet zo goed aangeschreven en daar vandaan is doorstromen naar de universiteit moeilijker.

Cream was één van de 1.500(!) kandidaten en voor dit lespakket worden maar 200 leerlingen toegelaten – (o.a. mathematica, natuurkunde en engels). De uitslag komt binnenkort en we verwachten dat Cream niet zal slagen – mathematica is niet haar favoriete vak, ze doet liever talen en kunst of art. Het nieuwe schooljaar start medio april en begin 2017 zijn er nog 2 examens voor andere lespakketten.

Opmerkelijke details: Inschrijven voor elk toelatingsexamen kost 200 Thai Baht (ruim 5 euro).
De 20 besten krijgen 50% korting op de opleidingskosten.
De betreffende school is de enige in de stad met een International course; een aparte semi-particuliere opleiding waarvoor extra betaald moet worden. Hier ligt de nadruk op handel en talen (Engels, Frans, Chinees en Japans) en er wordt door buitenlandse leerkrachten les gegeven.

Status en Prestige…

Er zijn ook particuliere scholen. Sommige daarvan zijn erg duur en stellen bijzondere toelatingseisen. Ik heb geen beeld van de Nederlandse situatie – wel het gevoel dat status en prestige in Thailand een belangrijkere rol spelen. Sommige ouders steken zich zwaar in de schulden om hun kind naar zo’n dure school te laten gaan. Ook doen ze er erg trots over. Als Cream niet op deze school terecht kan, ziet Sa ook liefst dat ze naar een (de duurste) particuliere school gaat.

Netwerken of Vriendjespolitiek..?

Sa kan de komende maanden misschien wat bijverdienen. Dankzij krachtige aanbevelingen van vriendinnen mocht ze in twee resorts haar massage-kwaliteiten demonstreren en ze is geslaagd. Van november tot februari is het hoogseizoen en kan ze free-lance worden opgeroepen.
Zo gaat dat hier: familie en vrienden promoten elkaar waar ze maar kunnen. In Nederland doen we dit minder – we vinden het overdreven of zelfs bedenkelijk. Ik begrijp de Thaise situatie en zie de voordelen.

Ware kunst…
Betrouwbare relaties – vooral familierelaties – zijn in de Thaise maatschappij en in zaken erg belangrijk. Dit geldt in heel Azië. Het aangaan en in stand houden van goede relaties is een ware kunst – voor de doorsnee Westerling onnavolgbaar. In het Westen wordt er nogal eens kritisch over gedaan* – volgens mij vaak onterecht. Ik wil daarom graag uitleggen hoe het komt dat (familie)relaties hier zo belangrijk zijn.
*) Als we het in Nederland hebben over kruiwagens, vriendjespolitiek en old boys netwerk denken we meestal aan de nadelen ervan. (Kritiek hebben is ook misschien wel de pot die de ketel verwijt…)

“Onbekend maakt Onbemind”
Ik vind dus niet alle kruiwagens slecht en niet alle vriendjespolitiek verwerpelijk. Netwerken klinkt positief en wordt als een goeie kwaliteit gezien.
Ik versta onder Netwerken (en Lobbyen): jezelf, je organisatie, je product of dienst bij iemand onder de aandacht brengen met als doel: een positieve, vruchtbare relatie creëren. Dit vanuit de gedachte: ‘Onbekend maakt Onbemind’. Kruiwagens en vriendjespolitiek klinken negatief, omdat we er voorshands van uitgaan dat openheid en objectiviteit daarbij ver te zoeken zijn, en omdat dubieuze uitruil van belangen een rol kunnen spelen. Dit gebeurt natuurlijk net zo goed bij Netwerken of Lobbyen – zie ook ‘Lobbyisten en Populisten’ hierna.

Oosterse omwegen – Zijden handschoenen…

In het algemeen zijn Oosterlingen veel minder direct of to-the-point dan Westerlingen. Ik kan talloze voorbeelden geven van de absurde omwegen die Thai soms nodig hebben om iets over te brengen – nodig hebben omdat ze elkaar niet willen – of beter gezegd niet kúnnen kwetsen of bruuskeren en de relatie kost-wat-kost in stand willen houden. Ze kunnen urenlang over schijnbaar niks praten, maar tijdens dit eindeloze zoete broodjes – koetjes-kalfjes gekeuvel worden gevoelens en ideeën omzichtig afgetast en vertrouwen gevestigd of herbevestigd. Door elkaar supervriendelijk en diplomatiek – met zijden handschoenen – te benaderen wordt een dikke draad gesponnen en blijft de verbinding intact.

Ik vind het meestal erg (té) vermoeiend en heb Thai weleens te direct benaderd, met schade en schande tot gevolg. (Westerlingen die mij kennen kunnen beamen dat ik eigenlijk best, uhmmm… zeg maar tactvol ben.) Ook keerde ik sommige Thai de rug toe en dacht dat zij hetzelfde deden. Maar Sa hield het contact opgewekt gaande en na verloop van tijd kwam alles weer goed. Overigens vind ik het onbevredigend dat zaken niet echt werden uitgepraat of rechtgezet, althans: naar mijn gevoel!

Afijn… de Oosterse omzichtigheid maakt dat Thai dus eeuwig om zaken heen kunnen draaien en het beestje niet bij de naam noemen. Een gevolg hiervan is dat ze nooit echt op elkaars woorden kunnen en durven vertrouwen, en dat ze nooit écht weten waar ze aan toe zijn. Ook geven ze niet onverbloemd aan dat ze geen zaken willen doen of het contact niet (meer) op prijs stellen – Thai zelf hebben dat overigens wel door en ik begin het te leren.

Meestal kennen alleen directe familie en zeer vertrouwde vrienden elkaars werkelijkheid. Bij nieuwe relaties wordt lang de kat uit de boom gekeken. Anderzijds, is de band eenmaal gevestigd, dan mag er heel wat fout gaan voordat deze verbroken wordt.

Kort en goed: Thai proberen altijd eerst met familie, vrienden of bestaande relaties zaken te doen omdat ze die kennen en weten wat ze aan hen hebben. Er zijn nog meer redenen – en deze enge benadering heeft uiteraard ook nadelen – maar … dat wordt te lang.

Lobbyisten en Populisten…

… ik ging hier schrijven over gevaren en schade van (politieke) lobbyisten en populisten – dit vanwege de actualiteit en omdat het mooi past bij Netwerken, Vriendjespolitiek enzovoort. Echter, dit Blog is alweer vol dus: ik bewaar het voor later…

Hier eindigt Blog nr. 25 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke Groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 24…

Mae Rim, Thailand, 28 augustus 2016.

Bemoedigende reacties na m’n hanenverhaal in het vorige Blog – Dank..!

–  Antwoorden…
–  Blog & Werk…
–  Band-met-ons-land…
–  Moeilijk besluit…
–  “Waarom een Thaise..?”

Antwoorden…

Aan degene die bezorgd zijn naar aanleiding van moesson-drama’s in landen om ons heen: hier is de moesson nog steeds mild. De waterreservoirs kunnen zelfs meer water gebruiken. Wel staan plaatselijk de straten soms blank, maar dat is normaal. Er kan overigens nog best een toegift komen – dit weekend regent het veel – de moesson duurt ongeveer tot oktober.

Noot: grappig om elk jaar in deze tijd een soort hittegolf-paniek te zien op het Nederlandse nieuws – 2 dagen boven de 30 graden en er verschijnen alarmkreten als Code geel en Nationaal hitteplan met dringende adviezen voor kwetsbaren – zorgzaam en perfect geregeld!
Het grappige zit in open-deurtjes als veel drinken en luchtig kleden*, en in het relatieve – hier is het zelden twee dagen achter elkaar ónder de 30 graden.
* Veel Thai mijden de zon tot het uiterste en zijn overdag ingepakt als mummies – (of als moslima’s). Overigens, een Boerkini-verbod op het strand kan hier echt niet, een groot aantal Thai (vrouwen én mannen) gaat volledig gekleed de zee in – en zij zijn zeker geen moslim!

Sommige vroegen bezorgd of wij gevaar liepen bij Thaise bomincidenten – maar, dat gebeurde in het zuiden, 1.000 km hiervandaan. Uiteraard geen garantie dat we hier gevrijwaard blijven, want ja… de wereld is een onrustig dorp en waar ben je nou 100% veilig?

Blog & Werk…

Begin dit jaar beloofde ik de site aan te passen en bepaalde onderwerpen apart te gaan plaatsen.
Inmiddels staan in het item Memo-Notes 4 memo’s en… als er inspiratie is volgen er meer.
Met beloftes over onderwerpen wekte ik verwachtingen – verderop in dit Blog een begin met: ‘Waarom een Thaise..?’

De site zo aanpassen dat Blogs makkelijker leesbaar zijn op smartphone en tablet lukte nog niet – de kosten gaan boven m’n begroting.

Qua consultancy-werk is het rustig. Dat is te begrijpen, ik woon immers ‘ver weg’. Weliswaar is contact via internet erg makkelijk en goedkoop, maar… niet live lijkt toch een drempel. Jammer, omdat m’n talenten naar inzet verlangen. Meer actie is ook beter voor m’n financiele gezondheid. Schrale troost: ik ben momenteel niet de enige met weinig emplooi voor z’n talenten. Het is goed, ik vertrouw op: andere tijden – andere mogelijkheden.

Band met ons land…

[land-foto greppel]

Eerder schreef ik dat we intensief op ons land werken. We gaan er vrijwel elke morgen naartoe en werken ons dan in het zweet – om 10 uur ben ik doorweekt en na 12 uur is het voor mij echt te warm.
We zijn druk bezig met inrichten, planten en onkruid verwijderen. De grond is moeilijk bewerkbaar maar… zéér vruchtbaar, alles groeit onder onze handen – zowel nieuwe planten als onkruid. Die groei is het sterkst in de moessontijd – de hoge luchtvochtigheid met de tropische temperaturen en vruchtbare grond zorgen voor wonderbaarlijke taferelen. Soms is een kale plek binnen drie dagen volgroen – “je ziet het groeien” – indrukwekkend en dus ook bewerkelijk.

Naast kleurrijke planten en gras, planten we vooral vruchtbomen – o.a. avocado, mango en sinaasappel, en in Nederland onbekendere soorten als Dragonfruit, Som-oh (soort grapefruit), Lamyai (familie van de lychee), Falang (soort appel-peer) en waarschijnlijk nog Lemon. Mooi is dat we geen planten hoeven te kopen, we krijgen stekken van buren of Sa ‘oogst en zaait’ zelf zaden van vruchten die we eten. De doorsnee Thai heeft groene vingers en weet veel van de natuur – zo ook Sa. Als het goed gaat en de droge voorjaar-periode niet te heftig wordt, kunnen we volgend jaar oogsten.

Het geeft mij veel voldoening en prikkelt m’n scheppingsdrang. Ik kan me heel makkelijk voorstellen dat ons land binnen korte tijd in veel opzichten een vrucht-dragende oase wordt. Dat is het nu eigenlijk al, maar met de door mij bedachte invulling biedt het nog veel meer. Ik wil ook zeggen dat ik me op het land gelukkig en krachtig voel. Er heerst een kalme tropische oer-sfeer met een heilzame energie, en er zijn veel schitterende licht- en lucht-schakeringen. Iedereen die ons bezoekt herkent dat en ik droom regelmatig dat meer mensen er van komen genieten en profiteren.

Moeilijk besluit…

Ik kan me op dit moment moeilijk voorstellen dat we het land verkopen, ook al is het verstandig geredeneerd misschien het beste. Het land verder inrichten en er stroom naartoe brengen en een huis op bouwen lijkt vooralsnog een (te) grote investering. Bovendien, op mijn leeftijd zo’n project realiseren is niet vanzelfsprekend – mentaal, geestelijk lijkt het een peulenschil, fysiek ervaar ik beperkingen.

Anderzijds, creatief in de natuur bezig zijn is gezond en houdt me jong; ik hou van mooie, nuttige dingen maken en anderen daarvan laten meegenieten; wil er niet aan denken dat ik hier achter palmbomen en bamboe moet gaan zitten afwachten totdat…

Bovendien, ook Sa en Cream voelen zich thuis op het land en zij zijn jong. Trouwens, bijzonder om te zien hoe Sa – op z’n Thais – taai buffelt om het onkruid onder de duim te houden, en hoe ze elke dag tevreden kijkt naar wat ze heeft gepresteerd. Sa droomt daarbij van haar eigen minirestaurantje / koffieshopje, met kleine gerechten voor (Westerse) buurtgenoten en bezoekers – ze volgde onlangs nog een cursus Westers koken en… met succes.

Ikzelf creëer er het liefst een vrucht-gevende oase; een levende, heilzame stilte-plek met enkele Thaise prieeltjes (Sala) met uitzicht op de groene bergen en rijstvelden. Alles met het doel: er kunnen genieten, ontspannen en bezinnen, eventueel door in tropentempo de oase bloeiend en boeiend te houden.

Kortom, ik kan nu niet kiezen tussen het land verkopen of aanhouden. Dat hoeft ook niet. We wonen prima en hebben plezier in het werk en genieten van wat er ontstaat. Het wordt mooier en wellicht meer waard. Ik weet dat het inzicht voor de juiste beslissing komt als de tijd rijp is, dus: wordt vervolgd..!

Waarom een Thaise..?

In Blog nr. 18 beloofde ik antwoord op de vraag:
“Waarom kiezen zoveel westerse mannen voor een Thaise of Aziatische partner?” Sindsdien dacht ik er veel over na en typte zelfs enkele beginnetjes. Om ze vervolgens snel te deleten, want… het antwoord blijkt niet eenvoudig. Ik vind de vraag waarom je voor iemand kiest namelijk ingewikkeld – want bijvoorbeeld: heb ik gekozen of koos de ander mij? – valt er wel wat te kiezen of bepalen omstandigheden m’n keuze?

En… wat ik er over zou gaan zeggen, kan weleens als seksistisch of niet-van-deze-tijd worden bestempeld. Voorts wordt voor de één kiezen vaak uitgelegd als de ander afwijzen – als ik zeg dat ik zwart haar mooi vind, voelen blondines zich misschien afgewezen – en dat is niet de bedoeling (ik vind blond trouwens ook mooi, of… eigenlijk vind ik uiterlijke kenmerken tegenwoordig ondergeschikt).

Ik kan niet zeggen waarom ik met een Thaise partner samen ben – en helemaal niet waarom andere het zijn. Ik ben niet samen met Sa omdat ze Thais of Aziatisch is, maar omdat het klikt en ik graag met haar samen ben (en zij blijkbaar met mij) – of beter gezegd: omdat ik meestal graag met haar samen ben, want eerlijk is eerlijk… samenleven met iemand uit zo’n totaal andere cultuur en ook nog es van een totaal andere generatie, brengt de nodige uitdagingen met zich mee. Het leidt er weleens toe dat ik naar m’n alleenstaande kluizenaarschap terug verlang – gelukkig is dit telkens van korte duur.

Nu kan ik me voorstellen dat sommige van jullie een ander antwoord hadden verwacht. In een volgend Blog daarom iets meer over de (cultuur)verschillen die onze relatie kleur geven en soms (extra) inspanning vragen.
Vanwege de beloofde (korte) leestijd ga ik nu stoppen… hopelijk heb je genoten.

Hier eindigt Blog nr. 24 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 23…

Mae Rim, Thailand, 29 juli 2016.

–  Komkommertijd…
–  Hanengevechten…
–  En nu..? – Prachtige beesten…

Komkommertijd…

Twijfelde dit keer om te schrijven, vele van jullie zijn waarschijnlijk op vakantie en komen niet aan lezen toe. Toch… over Hanengevechten, een heel oude Thaise ‘sport’ waarover nogal wat misverstanden bestaan. Want, bijvoorbeeld dankzij de inzet van hanen werden vroeger veel soldatenlevens gespaard. Hoe dat zit lees je hieronder…

Hier is het geen vakantietijd. Integendeel, de boeren werken hard om de rijst er weer in te krijgen en sinds 2 weken blijven monniken in hun tempel vanwege de regentijd, de tradiotionele studietijd van 3 maanden.
Wij zijn druk bezig om ons ‘landgoed’ te vergroenen – vooral ik, want Sa doet nog een toegift-opleiding: Westers koken – ja heus! De klus op ons land is ‘op een oor na gevild’ en het wordt prachtig – althans, dat vinden wij.

Ikzelf ontdekte dat m’n dieet anders moest; voelde me bij het werk erg krakkemikkig, vatsig en moe en schrapte o.a. suiker en meelproducten en eet weer wat vlees. Voel me al weer een stuk beter.

Hanengevechten…

… zijn erg populair in Thailand – men zegt dat het al 3 duizend jaar gebeurt. Het historische verhaal is best indrukwekkend. Hanen horen tot de Koninklijke entourage, net als Olifanten. Beide hadden vroeger namelijk een vooraanstaande rol. Dat zit zo…

Thailand bestond uit meerdere koninkrijkjes en er was regelmatig landjepik. Ook buur-koningen (Birma en Cambodja) probeerden stukken Thailand te veroveren, soms met succes. Het land was overwegend oerwoud, met veel gevaarlijke dieren als tijgers en slangen. (Zo’n 100 jaar geleden bestond Thailand nog voor 60% uit oerwoud, dat is nu minder dan 15%.)

Olifanten zijn voortreffelijke rij- en lastdieren; zij droegen de koning en zijn wapentuig – de soldaten volgden te voet of per muilezel. De dikhuiden zijn natuurlijk erg imposant – de enige waar wilde dieren voor opzij gaan. Bovendien zijn het geweldige bulldozers als het woud ondoordringbaar is. En… ze zijn slim en (w)aardig. Daarom zijn Olifanten nu dus echte Royals…

En de hanen..?

Wel, elke koning had een legertje goed getrainde kemphanen – en… Aziaten zijn geboren gokkers, ook de oude koningen. Zij lieten hun hanen tegen elkaar strijden, maar maakten vooraf een deal: ‘als mijn haan wint, krijg ik van jou …’. En zo kon land zonder bloedvergieten van eigenaar wisselen, pardon… van koning wisselen – soms werden alleen gekaapte vrouwen en kinderen teruggewonnen.
Zonder bloedvergieten klopt niet, want de hanen kregen scheermessen aan hun vleugels en spikes aan hun poten, en vaak werd de ene haan door de andere afgeslacht. Verliezers kwamen op de BBQ – men zegt dat kemphanen-vlees rijk aan proteïnen en erg smaakvol is.

Hier in de bergen vlakbij is een ereplaats – een speciaal tempeltje – voor een jonge koning die in een ver verleden met hulp van zijn hanen een groot gebied van een Birmese koning terugwon. Hijzelf stierf aan malaria in het oerwoud toen hij net 30 was. De bergbewoners onderhouden zijn ereplaats met liefde en respect.

Een andere legendarische hanen-vecht-koning was Narasuan – verre voorvader van de huidige Bumibol. Hij regeerde ruim 500 jaar geleden vanuit Ayutthaya, toen de hoofdstad van Thailand. Narasuan heroverde met inzet van zijn hanen veel land terug van Birma en Cambodja. Ook hij staat nog steeds in erg hoog aanzien – door heel Thailand zijn veel ereplaatsen en tempels met beelden waar Thai met ontzag voor knielen.

[Onder: standbeeld van koning Narasuan in de oude hoofdstad Ayuthaya…]

En nu..?

Vooral op het platteland zijn hanengevechten nog steeds erg in trek. De sport is legaal en streng gereglementeerd en bijvoorbeeld scheermessen en spikes zijn verboden – gevaarlijke haaktenen worden zelfs afgeplakt met tape. Ook zijn er officials die dieren en wedstrijden controleren. (Uiteraard zijn er illegale wedstrijden.)

De kemphanen strijden in een kleine ovale arena, de cockpit of coq-pit, meestal 5 ronden van 20 minuten. Tussendoor krijgen de beesten even rust en worden ze opgelapt – wonden schoongemaakt met warm water en een energiedrankje door een rietje naar binnen gegoten – (Red Bull, ja echt!). Een scheidsrechter bepaald wiens haan koning kraait, dat wil zeggen…  áls er tijdens de ronden geen haan sneuvelt, of door de eigenaar uit de strijd wordt gehaald. Vanzelfsprekend wordt er door de aanwezigen flink gegokt.

Vlakbij Chiang Mai is een officieel centrum – Cockfighting Learning & Exhibition Centre. Daar worden o.a. demonstraties gegeven. Ben er niet geweest en ga er ook niet naartoe, bezoek niet graag attracties waar dieren worden gebruikt, hou al niet van een dierentuin. (Ben overigens niet principieel of consequent, hield vroeger vogels in een volière en nu vissen in een aquarium en sommige olifantenfarms bezoek ik zelfs graag.)

Prachtige beesten…

[^ Sa ’s broer kweekt vechthanen en verzorgt ze alsof het zijn kinderen zijn – hier maakt hij met een sponsje de kop, ogen en kam schoon. Thailand en Birma hebben hun eigen soort en er zijn kruisingen – er zijn prachtige exemplaren. De beesten worden regelmatig getraind en uitstekend verzorgd – warm-water-massages, huidverzorging met speciale olie, uitgekiende voeding en geneesmiddelen (ontwikkeld dankzij honderden jaren ervaring).]

Mij staat het vechten tegen. Thai verdedigen hun sport met: ‘in de natuur vechten hanen elkaar ook de tent uit’ – (net als mensen-haantjes – ahum… ik zie tegenwoordig ook wel vrouwtjes-hanen). Mijn tegenargument is: ‘in de natuur kan één van de vechters de benen nemen voordat…’ – (hoewel ze dat lang niet altijd doen). Maar ja, ’s lands wijs – ‘s lands eer is moeilijk uit te roeien.

Trouwens, het moet opvallen als je Thailand bezoekt; overal helder-gekleurde beelden van hanen, soms meer dan 2 m hoog – (glanzend zwarte veren, felgele poten en knalrode kam) – vooral bij toegangspoorten maar ook in huizen en gebouwen.

Tot zover Blog nr. 23… Dank voor het lezen!

Hartelijke groeten,
Luc

PS: Iedereen een fantastische zomer gewenst en als je op vakantie bent of gaat:
Ik hoop van harte dat je geniet en uitrust..!

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 21…

Mae Rim, Thailand, 3 juni 2016.

–  Beslommeringen…
–  Boeddhistische (eigen-) Aardigheden…
–  Knuffel-Kalf…
–  Zelf-Bevrijding… – *Krom-denken…
–  ‘Pra Sit’, al 99 jaar eigen-Wijs…

Enthousiaste reacties na mijn Foto-Blog (nr. 20) – Hartelijk Dank..!
Smaken verschillen, enkele schreven: ‘ik hou meer van je schrijfsels Luc’.
Okay, nu weer een getypt verhaal – dat doe ik het liefst, met tussendoor soms een Foto-Blog.

Ook Dank voor jullie positieve reacties op m’n memo over Meditatie.
Alle reacties inspireerden mij weer..!

Beslommeringen…

Het warme voorjaar was dit keer super-heet en droog en het duurde heel lang.
Ik ging enkel ’s morgens vroeg en in de namiddag naar buiten en deed overdag vaak de airco aan – hou daar helemaal niet van omdat het verschil zo groot is als ik buiten kom. Men zegt dat het extreme weer komt door El Niño en eens in de zoveel jaar voor kan komen. Gelukkig maar, anders zou hier wonen in het voorjaar erg onprettig worden. Opmerkelijk is nog dat Sa en de meiden meer over de hitte klaagden dan ik, zij kreunden ach-en-wee en waren constant met ventilatoren bezig.

Regenseizoen komt er aan – inmiddels is het afgekoeld en er valt regelmatig een onweersbui. Er moet trouwens heel veel water vallen om de geslonken voorraden aan te vullen, alle grote reservoirs zijn nagenoeg opgedroogd. Verder is het wonderbaarlijk om te zien hoe de natuur uitbarst en razendsnel fris groen wordt.

Cream en Ice gaan alweer een poos naar school en Sa heeft haar bakkerij-opleiding met succes afgerond. Momenteel zoekt ze een geschikte job, niet eenvoudig omdat het laagseizoen is en ze parttime wil werken. Daar zijn Thaise bedrijven niet op ingesteld, standaard is 6 dagen per week 8 uur werken – alleen de (semi)overheid heeft een 5-daagse werkweek.

Het besluit om ons land wel of niet te verkopen hebben we opgeschort. Door de droogte waren jonge bomen verschroeit en vijvers drooggevallen, het land lijkt dor en doods. We gaan eerst herplanten en wachten tot het land levendig groen is. Het huis waar we nu wonen huren we voorlopig een jaar langer – het bevalt prima, al was het in de bergen ietsje koeler (maar natter en voor mij ongezonder – hier was ik nog niet ziek).

Boeddhistische (eigen) Aardigheden…

[< Zelfs Thaise apen eren Boeddha óf… voor ingewijden: heeft deze monnik zijn ‘monkeymind’ tot stilte en aanbidding gekregen?]

Er valt veel te schrijven over Boeddhistische / Animistische regels en gewoonten die het Thaise leven kleuren, en die voor Westerlingen soms onbegrijpelijk zijn.

Ik ben van nature nieuwsgierig naar wat mensen drijft en probeer steeds te achterhalen waarom Thai zich gedragen zoals ze doen. Ook zoek ik vaak naar diepere betekenissen van rituelen en symbolen. Veel begrijp ik wel door nuchter nadenken, maar met sommige zaken weet mijn Hollandse hoofd geen raad. Dan vraag ik Thai om uitleg maar die zeggen bijvoorbeeld: ‘ik weet het niet maar m’n oma misschien wel’ – ‘zo hoort het nou eenmaal’ – ‘dit heeft de Boeddha ons zo geleerd maar ik weet niet waarom’…
Niet eens zo verrassend. Wij Westerlingen weten immers ook niet altijd de bedoeling of oorsprong van wat we vieren of doen. (Moderne interpretaties van oude gebruiken leiden bij ons zelfs tot botsende discussies, ik denk nu aan Zwarte Piet).

Overigens, door mijn bril bezien hebben veel religieuze principes en gewoonten een heilzame betekenis en vaak pakken ze zo uit, ook als ik me er niet van bewust ben.

Zelf-Bevrijding…

Een Bevrijdingsactie die Thai graag doen; ze kopen een (meestal jonge) koe of ander dier, vlak voor de slacht en gaan ermee naar de tempel waar een monnik het dier en zijn bevrijders zegent – de Geluks-koe of het Feestvarken wordt dankbaar omhangen met kleurige bloemenkransen*. Daarna krijgt het dier een ‘nieuw leven’ – natuurlijk wordt het beest ooit geslacht, maar voorlopig is het gered.
Thai kopen ook (voor het doel gevangen) vogeltjes en laten die vrij. Wij kopen soms voor consumptie bestemde, levende vissen en laten ze daarna wegzwemmen in snel stromend water. Dit na een tip van de hoofdmonnik [Adjahn] van ‘onze’ tempel in Mae Ann. We vroegen zijn raad omdat Sa vreesde dat ‘foute spirits’ ons dwars zaten toen de bouw van ons huis niet doorging.

Als je nu denkt ‘Luc is gek geworden’ – dat kan – maar… bijvoorbeeld witte duiven of ballonnen oplaten bij een trouwerij heeft dezelfde bedoeling en hetzelfde effect: het kan beklemmende gevoelens bevrijden en goeie intenties zaaien – allemaal heilzaam dus. (Inderdaad… ik voel Zelf-bevrijding als de ‘vrijgekochte’ vissen het water inglijden en snel wegzwemmen – eenvoudig en betaalbaar geluk voor de vissen en mezelf.)

Knuffel-Kalf…

In een dorp vlakbij Sa ’s familie kocht een monnik dit voorjaar een volwassen koe ‘vrij’ van de slacht. Ze was drachtig maar vanwege de droogte kon de boer haar niet aanhouden. De monnik verzorgde haar, maar bij de geboorte van het kalf overleed de koe. Daarna zorgde de monnik voor het kalf en het beestje liep vrij rond bij de tempel. Nu is ze wat groter en een bekende in het dorp – ze is altijd vrij en gaat bij iedereen buurten – dat kan in afgelegen dorpjes nog.

> [Prachtig – het kalf huppelt naar de monnik zodra ze hem ziet en deze knuffelt blij met haar…
(Benieuwd hoe dat gaat als het kalf volwassen is!]

* Krom-Denken….

De volgende redenatie klinkt krom voor mijn rationele (egotistische) denken: “de redder bedankt de geredde” – omdat… dankzij de geredde kreeg de redder een kans om zijn/haar Eigen-Waarde te voelen en bevestigen.
Monniken bedanken bijvoorbeeld niet voor gaven die ze ontvangen – nee, de gever is dankbaar dat de monnik de gaven aanneemt, omdat… de gever daardoor zichzelf, zijn Eigen-Waarde kan voelen en bevestigen. Feitelijk bedankt de gever de monnik niet eens, hij keert zich bescheiden naar-binnen om zichzelf daar, in zijn stille Zelf te erkennen en (op-)waarderen. De monnik bevestigt dat door een zegen uit te spreken – hij heeft vooral een symbolische positie, net als een beeld, een kat of een hond, al kunnen de laatsten nog wel dankbaar lijken.
Als je weleens onvoorwaardelijk Van Harte hebt kunnen geven – en daarbij vanbinnen blije Zelfwaardering voelde – begrijp je misschien wat ik bedoel met: “ik red mezelf door anderen te redden en wat ik anderen van harte schenk, geef ik aan mezelf”. Zodoende schep ik meer zelfrespect, zelfwaardering en echte volwassenheid; ik voel me gegroeid en krachtig, waarvoor ik blij en dankbaar kan zijn.

Vrijheid en Waarachtigheid…
Voor mij zijn zulke bevrijdingsacties Niet bedoeld om m’n eventueel besmeurde geweten te sussen – ook niet om status en applaus te oogsten. Als dat m’n doel is, word ik volgens mij afhankelijk van oordelen van mezelf en anderen – immers, de mores van mijn geweten en de buitenwereld gaan dan bepalen of ik ‘goed doe’ – en zo word ik als het ware afhankelijk (en manipuleerbaar). Om dezelfde reden werken trots en zelfingenomenheid niet. Vandaar: bescheiden binnenin te werk gaan, vanuit mijn egoloze, stille Zelf. (Niet dat ik dat altijd kan hoor!)

Een Meester zei: ‘streef niet naar aanzien, comfort en goed doen; streef naar vrijheid, oprechtheid en waarachtigheid’ [dan doe ik vanzelf goed] – ik denk ook aan de uitspraak ‘laat uw rechterhand niet weten wat uw linker doet’.

‘Pra Sit’ – al 99 jaar Eigen Wijs…

In de bergen bij ons in de buurt woont een 99-jarige, blinde monnik in een eenvoudige tempel, zijn maam is Pra Sit. Vroeger woonde er een groep monniken en Sit was hun leraar- hoofdmonnik, maar toen hij ontdekte dat zijn leerlingen de Boeddhistische regels ernstig verzaakten, stuurde hij hen weg en sindsdien woont hij alleen*. Pra Sit houdt zich aan strenge Boeddhistische regels zoals sober leven, één keer per dag vegetarisch eten en geen aanraking van en door vrouwen.
* Er zijn tussen de 2- en 3-honderdduizend monniken in Thailand – gewone mensen die zich soms niet aan regels kunnen houden of die ‘slechte dingen’ doen.

Ongeveer 15 jaar geleden werd Pra Sit erg hulpbehoevend en vanaf die tijd zorgen het plaatselijke dorpshoofd en diens vrouw full time voor hem – 7 dagen per week 24 uur. Zijn lichaam wordt alleen door het dorpshoofd verzorgd omdat vrouwen een monnik niet mogen aanraken. Het dorpshoofd besteedt ook een deel van zijn inkomen aan de zorg voor Pra Sit – iets wat Thai overigens blij en dankbaar doen!

Pra Sit heeft onlangs een geschikte ‘opvolger’ gevonden, die komt in de tempel nadat Sit is overleden. Nu wil hij er voor zorgen dat de nieuwe monnik in een goede tempel komt. De afgelopen tijd werd de tempel daarom opgeknapt, mede dankzij Donaties en hulp uit de buurt.

Onder: de erg eenvoudige tempel met op het dak nieuwe golfplaten en de nieuwe vloer is bijna klaar…

Einde in zicht…

> [ Het dorpshoofd (50) zorgt continu voor de blinde, breekbare monnik – 24 uur, 7 dagen per week…]

Pra Sit, de monnik, is aan het eind van zijn krachten en werd onlangs al eens gereanimeerd. Toch is hij vastbesloten om zijn tempel goed achter te laten. Wat nog moet gebeuren is betegeling van het hoofdaltaar en (een deel van) de tempelvloer.

Omdat het geld op was, plaatste het dorpshoofd een oproep op facebook en die ontdekte Sa. Vorige week gingen we op bezoek en ik was erg onder de indruk van de krachtige uitstraling van Pra Sit én… van de liefdevolle zorg door het dorpshoofd – hij verliest Sit geen moment uit het oog en slaapt bij hem op de vloer. Pra Sit spreekt Chinees en Engels en gaf ons zijn zegen. De tempel ligt rustig in een serene sfeer. Wij doneerden vanzelfsprekend en ik beloofde na te gaan of meer Donaties mogelijk zijn*.

* Doneren is in Thailand heel gebruikelijk – bijvoorbeeld tempels bestaan van (vrijwillige!) donaties en veel van dat geld wordt aan armen en hulpbehoevenden gegeven. Veel kinderen kunnen enkel dankzij donaties studeren. In het begin vond ik het moeilijk maar nu zie ik er veel goeds in. (Ik werk momenteel aan een donatievorm voor vergoeding van mijn werk.)

[^ Vlnr: vriendin Kee (tussen de pilaren), Cream, Ice, Sa, het dorpshoofd en Pra Sit zittend op zijn rustbed bij het altaar (hij slaapt ’s nachts in een klein huisje bij de tempel) – de ventilator (Rechts) blaast alleen naar de gasten, Sit is te kwetsbaar voor de wind.
Monnik Pra Sit wil erg graag het laatste deel van de vloer en het betonnen hoofdaltaar (laten) betegelen voor zijn opvolger…]

Doneren..?

Wil je ook graag iets bijdragen aan de laatste taak die Pra Sit zich heeft gesteld..?
Je kunt geld overmaken op een rekening die ik voor dit soort donaties bestem – elk bedrag is Goed en Welkom en gaat zonder strijkstok-marge naar de tempel van Sit! Binnenkort maak ik een verzameld bedrag over. Let op: voel je niet verplicht en geef alleen Van Harte! – alvast bedankt!
Het rekeningnr.: NL26 INGB 0748 8284 t.n.v. Hr L Aalbrecht. Vermeld s.v.p. “Pra-Sit-99”

Hier eindigt Blog nr. 21 – Dank voor het lezen..!

Hartelijke Groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 19…

Mae Rim, Thailand, 8 april 2016…

–  Leeftijd-Correctie..!
–  Droog en Warm…
–  Mieren die plagen…
–  Als het ware…
–  Aan de Wachter: …

Hartelijk Dank voor jullie felicitaties..!

Leeftijd – Correctie..!

[wachter]

Leuke reacties op “in Thailand ben je 70 als je 69 wordt” – máár… veel Thai zeggen ook gewoon 69 (een Nederlandse kennis in Mae Rim attendeerde me hierop). Waarschijnlijk gaat alleen in bepaalde streken de telling anders.
Excuses als ik je op het verkeerde been heb gezet!

Door de reacties werd me nog eens duidelijk dat de kalenderleeftijd voor velen belangrijk is én… dat sommigen erover ‘jokken’. Vele van ons wilden in onze jongste jeugd ouder zijn dan we waren, later hoopten we dat men ons jonger inschatte. En in de oudste fasen worden weer jaartjes af- of zelfs bij-gejokt.

Ikzelf heb weinig met kalenderleeftijd, ook niet met kloktijd. Verjaardagen vergeet ik vaak, soms ook die van mezelf. Omdat ik weet dat het voor anderen belangrijk kan zijn probeer ik ze te onthouden, desondanks gaan veel verjaardagen onopgemerkt voorbij. Ik heb me afgevraagd hoe dat komt maar geen helder antwoord gevonden. Tegenwoordig heb ik er vrede mee.

^ De Wachter bij de tempel staat symbool om kwaad en onrust buiten te houden, zodat de aandacht volledig kan worden gewijd aan bewustwording of het bereiken van Nirwana; de verlichte, onthechte staat…

Droog en Warm…

Het is al heel lang droog in Thailand en de afgelopen periode ook erg warm. Telkens loopt het kwik op tot 40 en hoger. De combi van droogte en hitte eist nu haar tol. De natuur is kurkdroog en er is brandgevaar. Vorige week brandde een stukje verwilderd grasland op 150 m van ons huis. Gelukkig was de brandweer er razendsnel bij.
Op ons land zijn een aantal nieuwe bomen verschroeid, ondanks dat we ze regelmatig water geven. Bij ons huis staan enkele mangobomen waarvan veel jonge vruchtjes verdroogd afvallen en die er nog aanhangen zijn slap.

Twee weken geleden zaten we ineens zonder leidingwater. Ons huis is ligt ver van een aanvoerpunt en op een heuvel – de waterdruk valt regelmatig weg. In de tuin ligt een grote betonnen voorraadbak, als er druk is wordt die automatisch aangevuld. Achteraf was het aanvullen gestagneerd.
We gingen eerst naar de burgervader om raad – zo gaat dat hier nog, als er problemen zijn met gemeentelijke zaken ga je naar het ‘dorpshoofd’ [Pu-jaay-baan], ook wel papa genoemd – (het gemeente-water noemt men ook ‘papa-water’).
Omdat het zaterdag was kwam eerst een particulier bedrijf de bak vullen. Maandag meldde Sa ons waterprobleem op het gemeentehuis en voorlopig wordt onze voorraad regelmatig aangevuld door de brandweer*.

* Gemeente-water is geen drinkwater, voor drinkwater kopen we grote flessen.
* Iemand uit het dorp komt ons watergebruik elke maand contant afrekenen –  volgens mij leidt dit tot bewuster omgang met water en uitgaven.

Foto hieronder: wonderbaarlijk hoeveel bomen en planten nog groen zijn – blijkbaar zijn ze sterk en diepgeworteld en is er in diepere aardlagen wel water. En… als er straks een beetje regen valt, wordt alles weer snel knalgroen.

Mieren die plagen…

Nóg een resultaat van de droogte: duizenden mieren marcheren momenteel door ons huis, er is geen houden aan. Ze komen door raamkieren en onder deuren en zelfs vanuit het plafond. Nu zie ik pas hoe belangrijk ‘schoonhouden’ is. Toen ik onlangs na het ontbijt niet meteen afwaste, was het aanrecht in no time zwart van de mieren. En toen één van ons de honingpot niet goed afsloot, verdronken binnen een kwartier tientallen mieren in de zoetigheid.
Ik vond Sa soms neurotisch omdat ze drie keer per dag de kamer en keuken veegt en na het koken eerst afwast voordat ze komt eten. Nu denk ik daar anders over; het is een levensbelangrijke conditionering – ze kan gewoon niet anders… Gelukkig!

Weersvoorspelling...
Volgens Sa kunnen oudere Thai nauwkeurig voorspellen wanneer er regen komt. Ruim voordat het gaat regenen brengen bepaalde miersoorten namelijk hun eieren uit lager gelegen plekken naar hoger en droger gelegen plaatsen. In ons vorige huis zag ik dit regelmatig gebeuren. Dankzij deze ei-verhuizingen weten de oudere Thai dat regen in aantocht is.

Lekkernij…
Hier leeft ook een soort die haar eieren hoog in bomen legt. Thai trekken daarop de bossen in met een vangnet aan een lange bamboestok om die eieren te oogsten – het zou een lekkernij zijn die aardig geld oplevert.

Als het ware…

Door reacties op mijn Blogs wordt een voor mij geldig credo regelmatig bevestigd:
“Goed communiceren is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten – of schrijven”.

Voor nieuwjaar kreeg ik een dagkalender met elke dag een prachtige wijsheid of boodschap. Achter op elk blaadje beschrijft een ‘deskundige’ wat de boodschap betekent. Ik zie eerst alleen de voorzijde en lees de achterkant pas de volgende dag. Elke keer ben ik zeer verbaasd over wat anderen uit de boodschap halen. Soms ben ik het totaal oneens met de uitleg, net zo vaak is de andere visie verrijkend.

Woorden zijn eigenlijk slechts aanduidingen…
–  “Woorden zijn als vingertjes die wijzen naar de maan”
–  “Woorden zijn er om begrippen over te brengen” – (en dat gebeurt via associaties).
Nog een gezegde: “zoekt en gij zult vinden”. Ik dacht altijd dat dit betekende: ‘als je maar volhoudt vindt je altijd wat je zoekt Luc’  – tegenwoordig denk ik ook: ‘ik vind Als het Ware altijd wat ik wil vinden en kan (h)erkennen’.

Ik denk soms diep na over: hoe iets te beschrijven zodat iedereen begrijpt wat ik wil zeggen. Veel kan en zal immers anders worden geïnterpreteerd dan ik bedoel – niet perse verkeerd maar vooral anders! Het is gewoon onmogelijk om precies over te brengen wat ik wil, vooral als het gaat om weinig tastbare zaken. Is dat slecht of een handicap? – ik denk van niet; wel iets om rekening mee te houden.

Aan de Wachter..:

Ik denk regelmatig aan het gebed “zet een wachter voor m’n lippen”. Ook een raad van De Boeddha werd concreter voor mij – hij zei vrij vertaald: “spreek aandachtig en zuiver”.

> Aan de Wachter in mij: hou het kwade buiten mijn hart en gedachten…

Hier eindigt Blog nr. 19 – Dank voor het lezen!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 18…

Mae Rim, 11 maart 2016.

–  Breeje durpers: dorpsgenoten
–  “Waarom Thailand Luc?”
–  Eenvoudig, natuurlijk en opgewekt…
–  Dáárom..! + Vrijheid..
Ps: Happy..!!!

‘Breeje durpers’…

Bezoek van Breeje durpse dorpsgenoten – [vervolg vorige Blog]…
Heerlijk om ‘ouwe koeien’ voor de dag te halen en ‘s-Gravenzandse nieuwtjes te horen!
Ze bezochten Thailand al 3 x eerder en konden maar 1 dag bij ons zijn, want hadden maar 3 weken vakantie en wilden verder naar het noorden en terug via Laos en Cambodja, deels over de Mekong rivier – daarna nog varen door de kanalen in Bankok én zon-happen op een Thais eiland.
Ze zijn ongeveer 10 jaar jonger dan ik, dus vroeger de ‘jongkies’ – nu groot en wijs. Alle vier met het hart op de juiste plaats – prettig om over de vloer te hebben!

We bezochten onze geliefde tempels, lunchten in ons favoriete straatrestaurantje, gingen naar een waterval van 10 niveaus – (“wil je me dood hebben Luc?”) – toonden ‘ons land’ en toerden door de buurt. De mannen in de open laadbak van de pick-up – “geweldig, net schoolreis.” Tot besluit serveerde Sa Thaise hapjes terwijl wij genoten van elkaars verhalen. Daarna bracht ik hen terug naar Chiang Mai – allemaal tevreden en voldaan.

Het was reuze gezellig en veel te snel voorbij. Uit hun email erna: “Warm welkom, prima uitleg over Boeddhisme en tempels en een mooie rit door de omgeving – supergezellig, grote klasse, het Westland zal het horen: ‘met Luc gaat het goed’!” Weer thuis in ‘s-Gravenzande mailden ze verder: “De hele reis was prachtig en indrukwekkend, alles moet nog bezinken.”
Bedankt Frans, Nico, Marieke en Pieta! – (ook voor de drop, ik kan voorlopig vooruit…)

Ik leerde weer van dit bezoek, om te onthouden:
–  “Jeetje Luc, ik had me jullie plek héél anders voorgesteld, prachtig!” – in het echt is alles anders dan de beelden in je hoofd.
–  Thailand is heel makkelijk op eigen houtje te bereizen.

“Waarom Thailand Luc..?”

Geen nieuws: ik voel me erg Thuis in Thailand en krijg regelmatig vragen waarom? Er zijn veel redenen en elk heeft zijn eigen betekenis voor mij – denk aan de cultuur, het klimaat, de Boeddhistische sfeer enzovoort – teveel voor een Blog! Vandaag ga ik enkele belangrijke noemen, de rest komt later.

Voordat ik het vergeet: een Top-reden is natuurlijk mijn leven met Sa en Cream en Ice!
(Brengt me op nóg een veel-gestelde vraag: ‘Waarom zijn Thaise of Aziatische vrouwen toch zo aantrekkelijk voor veel Westerse mannen Luc?’ – het antwoord vult ook makkelijk een Blog. Dat Blog komt – kan alvast zeggen dat het Romantische én Dramatische verhalen oplevert.)

[cream + champignons]

Eenvoudig, natuurlijk en opgewekt…

Twee voorname redenen om voor Thailand te kiezen: de Economie en de Leefstijl.

Economie – de basale leef-kosten zijn erg laag en dat past perfect bij deze zuinige Hollander-met-pensioen. Thailand floreert economisch redelijk – buurlanden Myanmar, Laos en Cambodja zijn lang niet zo ver. Toch heeft de doorsnee Thai veel minder te besteden dan de doorsnee Nederlander – ja, ook na de crisiskortingen! De meeste Thai zijn daardoor zuinig op wat ze hebben en er wordt veel hergebruikt en gerepareerd. Ook delen Thai veel onder elkaar*. Ik denk vaak aan m’n jeugd, toen ook wij nog weinig konden kopen.

* Het ruimhartige Deel- en Doneer-gedrag van de Thai zit diepgeworteld en heeft volgens mij meerdere oorzaken. Ook iets voor een volgend Blog.

Leefstijl – met name op het platte land leeft de bevolking eenvoudig en dichtbij de natuur. Bijvoorbeeld Sa ‘s familie en onze dorpsgenoten hier, leven sober en maken optimaal gebruik van de natuurlijke rijkdom. Ze doen het met wat beschikbaar is en verspillen zeer weinig. Ook leven ze zonder veel luxe en franje en zonder poespas of dikdoenerij.

Ik ontmoet hier veel ‘eenvoudige zielen’ die blijheid en geluk uitstralen, en ontdekte dat ze nauwelijks waarde hechten aan status en bezit – én… het leven aanvaarden zoals het komt.

Apart: Jon Jandai…

Een apart voorbeeld is het dorpje Pun Pun van Jon Jandai, ongeveer 30 km bij ons vandaan.
[‘Pun’ heeft 2 betekenissen: duizend + variëteit, dus Pun Pun = “1.000 variëteiten”]

Jon is in deze streek geboren en heeft in Pun Pun zijn droom gerealiseerd. Met familie en vrijwilligers bouwde hij een dorpje van lemen huizen. Ze telen biologische groenten en geneeskrachtige kruiden en verzamelen zaad van bedreigde planten. Er komen vrijwilligers uit de hele wereld en je kunt er leren om huizen van leem te bouwen. Ik heb Pun Pun bezocht en wil eventueel wel een lemen huis bouwen op ons land – mooi, goedkoop en natuurlijk.

Drie jaar geleden zag ik op YouTube een TED-X filmpje van Jon. Eén punt in zijn presentatie raakte mij. Jon vraagt hardop: “Waarom maken we het ons toch zo moeilijk?” Wie mij een beetje kent weet dat ik daar veel over nadenk. Het verhaal van Jon klonk dan ook als muziek in mijn oren. Hij legt mooi uit hoe kalm en natuurlijk de leefstijl van de plattelandsbevolking vroeger was (en vaak nog is) – ‘werken om te leven’ en niet andersom.

» naar het filmpje van Jon Jandai…
(Jon spreekt Engels maar is in het filmpje soms matig te verstaan.)

Dáárom…

In Thailand leer ik continu zaken te relativeren en anders te zien. De opgewekte en aanvaardende houding van mensen in m’n omgeving werkt daarbij als een voorbeeldige spiegel.
Dáárom… door te aanvaarden en genieten van wat hier-nu is, voel ik me eigenlijk overal thuis en overwegend tevreden en ‘gelukkig’.

Noot: ik realiseer me dat ik hier vaker over schreef. Als dat irriteert mis ik doel want… ik gun iedereen dit ‘geluk’ en hoop een soort inspirerende wegwijzer te kunnen zijn.

Vrijheid…

Toen ik las wat ik had geschreven, mistte er iets en al snel kwam het woord Vrijheid boven.
Thailand – ‘Phratet Thai’ of ‘Meuang Thai’ – kan worden vertaald met ‘Vrij land’ of ‘Land van de vrije mensen’.
Thailand werd nooit gekolonialiseerd en er bestaan indrukwekkende verhalen over Thaise koningen die met iedereen vriendschap sloten en zo uit de handen van anderen bleven. Elke Thai lijkt die kunst te beheersen; met iedereen vriendjes blijven en tegelijkertijd de eigen vrijheid behouden. Een intrigerend fenomeen. Stuf voor volgende Blogs – deze is alweer ‘vol’.

Hier eindigt Blog nr. 18 – bedankt voor het lezen!

Hartelijke Groeten,
Luc
PS: Vandaag ben ik jarig! – (dank je.. ;-)))
Opmerkelijk: in Thailand ben ik ouder dan in Nederland. Hoe zit dat? Een doordenker, let op.
Een Nederlander telt wat ie achter de rug heeft – ‘ik ben 69 geworden’ – Thai tellen wat je hebt bereikt – ‘je bent nu in je 70e gekomen’. Dat dit hier in huis ferme discussies oplevert, begrijp je misschien wel – “Nee, zó oud ben ik niet!” – “Welles, zo oud ben je wél!” Hahaa…

» naar het filmpje van Jon Jandai…

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 17…

11 februari 2016, Mae Rim, Thailand.

–  Nieuwe items op de website..!
–  Zoals de monniken… dát wil ik wel…
–  Oeps, even Apeldoorn…
–  Evaluatie: de resultaten…

Bloggen ja/nee..?
Positieve feedback na mijn verzoek in de vorige Blog, dus: “Ik Blog door..!”
(meer… onderaan bij Evaluatie.)

Ik heb 2 nieuwe items toegevoegd aan m’n website: “Tarieven” en “Stel je vraag..!” – Gratis’.
Vanaf begin twijfelde ik over tarieven vermelden – want, zowel geen als wel tarieven noemen kan een drempel opwerpen. Nu staan ze er voor Online-consult (wat momenteel het meest gebeurt).

Het item “Stel je vraag..!” – Gratis’ komt door een ontwikkeling die al langer speelt. Steeds vaker krijg ik allerlei soorten vragen – nieuwe en bestaande relaties komen er mee. En ik ‘moet’ als het ware reageren – zakelijkheid is dan niet van belang. Mijn talenten verlangen naar inzet, ongeacht of er iets tegenover staat.

Mijn motivatie: “Delen = Vermenigvuldigen”, Ik kan dus niet anders – zoals de zon aan alles en iedereen licht en warmte uitstraalt en een bloem haar geur afgeeft.
De mooiste beloning is als mensen geïnspireerd verder kunnen. En… ook ik word er ‘beter’ van, ik blijf erdoor stromen en ontwikkelen en groeien…

Zoals monniken…

[monnik + ik in Darapirom]

Ik zou het liefst zoals de monniken te werk gaan, hier en in de rest van de wereld. Zij zijn gratis beschikbaar en wie hen raadpleegt geeft iets óf niets – (in een enveloppe of donatie-bus). Veel genezers werken ook zo: de bezoeker bepaald wat hij/zij wil en kan geven.

Noten:
–  Monniken ontvangen vaak ook voedsel, kleding en speelgoed bestemd voor de minder bedeelden. De tempel fungeert als voedselbank en behoeftigen wonen er gratis, net als de monniken.
–  Wij raadpleegden eens een monnik in een Chinese tempel en gaven achteraf geld. Hij weigerde – “je kunt niet achteraf geven!” – een standaard regel zoals ik begreep, om te voorkomen dat een monnik beïnvloed kan worden.
–  De (hoofd-) monnik van ‘onze’ tempel in Mae Ann gaf onze envelop eens terug – hij zei: “je moet niet telkens iets geven als je me wat vraagt, dat is niet goed voor jullie en mij.”

Kleumen…

Eind januari was het hier koud, ’s nachts soms net boven nul en overdag rond de tien graden. Dat leidde tot kleumen met truien en sokken aan – misschien weet je nog dat wij geen verwarming hebben. Grappig: Cream sliep onder 2 dekbedden met ski-jack aan en ijsmuts op. Nu is het weer warmer en binnenkort wordt het vast weer heet.

Oeps, even Apeldoorn…

Op een morgen in januari kwam ik met de auto van ons land en reed achteruit de inrit op tot het schuif-rol-hek, stopte, trok de handrem aan (vergat de automaat Neutraal te schakelen), liet het portier open en liep naar het hek achter de auto. Toen begon die te rijden (de inrit loopt ietsje af) en ik raakte bekneld tussen auto en hek – (linkerhand tegen het hek en ellenboog tegen de auto). Ik rukte m’n hand los en sprong weg. De auto reed door en drukte het hek uit de rail, dat ‘vouwde om’ en daarna ‘pakte’ het hek het opengelaten portier en dit sloeg om. Op dat moment kwam ik bij m’n positieven, deed het andere portier open en trok de handrem verder aan en de auto stopte.
Schade: achterbumper en –licht kapot, schrappen op de rechterkant, het rechterportier en -voorscherm gekreukeld en een deuk in de achterklep van de auto (van mijn ellenboog), plus een beschadigd hek én… een pijnlijk gekneusde onderarm en pols.

Gelukkig bleef ik voor erger gespaard – wat als ik niet weg had kunnen springen..? De verzekering dekt de schade, hier zonder eigen risico – wel verlies van no-claim (reed tot nu toe schadevrij). De schade werd dezelfde dag opgenomen en de auto opgehaald – dat is hier erg goed geregeld. Thai zijn perfecte herstellers – na een week was hij weer als nieuw. Ook de kneuzingen zijn alweer minder voelbaar.

Blog-evaluatie…

Ruim 20% reageerde op mijn verzoek om feedback* – (de Blog-aankondiging gaat naar bijna 150 adressen). Iedereen wil op de hoogte blijven van mijn belevenissen en ook weetjes over Thailand zijn erg in trek. Het gros blijkt bovendien geïnteresseerd in Bewustwording en zo. Al deze reacties maakten me blij en gemotiveerd, temeer omdat ik Bloggen leuk vind en m’n ei erin kwijt kan.

* Deskundigen vinden 20% een prima score en ik geloof graag dat het statistisch voldoende is. Maar… ik ben niet van de cijfers en wil liefst weten wat bij iedereen leeft. Want, als mijn Blogs vervelen of irriteren, pakt mijn bedoeling averechts uit. Ik weet dat vele ze niet altijd of pas later lezen – begrijp best dat je soms geen zin of gelegenheid hebt!

Ik wilde weten of ik niet ‘voor een lege kerk preek’ en of wat ik schrijf wel interessant is. Daarover kreeg ik voldoende informatie. (Toch… als je nog niet reageerde, hoop ik op een teken van leven – het is sowieso fijn om reacties te krijgen!)

Er kwamen tevens tips en verzoeken als:
–  Meer foto’s alsjeblieft.
–  Leg de lat niet te hoog, maak het jezelf niet te moeilijk.
–  Maak er later een boek van.
–  Pas de lay-out aan zodat het op mobiel en tablet makkelijker leesbaar is.
–  Maak je Blogs niet te lang, schrijf desnoods vaker.
Warme reacties waren verder: ‘doe wat jij het liefste doet Luc’ en ‘volg je hart!’

Ik neem alles ter harte, dus: ik blijf schrijven en beperk me voortaan tot ± 1.000 woorden per Blog – (ongeveer 5 minuten leestijd); af en toe maak ik aparte artikelen, in bijlagen of als nieuw site-item. En er komen kleine aanpassingen aan de site. Alles met het doel: optimaal Blog-plezier voor jullie en mij!

Nogmaals: veel dank voor je motiverende bijdragen..!

Stop..!

Afgelopen weekend 4 ras-‘Breeje durpers’ over de vloer – ‘s-Gravenzanders dus. Reuze gezellig, máár… de teller staat op “leestijd ongeveer 5 minuten”, dus: Stop en… in de volgende Blog…

Hier eindigt Blog nr. 17 – ik hoop dat je ervan genoot!

Hartelijke groeten
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…

Blog nr. 16…

Mae Rim, Thailand, 16 januari 2016.

–  Lof & Dank…
–  Voornemens en Ongemakken…
–  Bewustwording, Reacties (Bijlage)
–  Evaluatie… met een Verzoek..!

Lof & Dank..!

Een goed begin van het nieuwe jaar: Lof & Dank.
Allereerst: Dank aan mijn thuisfront; aan degenen die mijn belangen in Nederland continu bewaken en regelen – (geen namen, zij weten het wel).
Ook Dank aan iedereen die mij het afgelopen jaar steunde..! – bijvoorbeeld:
–  de reacties op mijn Blogs inspireerden mij om door te gaan
–  dankzij telefoontjes en mailtjes van familie en vrienden bleef het contact levend
–  bij ‘moeilijke momenten’ stonden trouwe steunpilaren voor me klaar
–  en… weten dat een grote groep ‘stille supporters’ ons het allerbeste wenst is erg bemoedigend!

*** Dank – Dank – Dank aan allen..!

Nu een paar namen – tot nu toe kwam het er namelijk niet van om de werkers ‘achter’ mijn website openlijk te bedanken. Weliswaar voeg ik zelf teksten en foto’s in, maar zonder steun van professionals zou ik niet ver komen…
–  De site heeft de gewenste uitstraling dankzij prachtig ontwerpwerk van » Marck Reclame –
(mede hierdoor werk ik er zelf nog steeds met veel plezier aan)
–  Dankzij de super-professionals van » JEM-id is de site perfect werkbaar en constant online.

*** Dank aan allen Achter-de-Schermen..!

Voornemens…

Het knallen is verstomd, de kruiddampen zijn gedaald en de kop is er af – 2016 is alweer ruim twee weken gaande. Dit jaar kwamen bij mij weinig ‘goede voornemens’ boven. Een paar zaken zijn bekend…
–  Dit voorjaar beslissen we: ons land hier verkopen of er op bouwen?
–  Ik wil spoedig mijn Blogwerk evalueren: is er nog wel interesse? – kan het beter? – moet het anders?
–  Dit jaar naar Nederland? – Op dit moment heb ik geen plannen of behoefte, maar dat kan veranderen.
Voor het overige ben ik vol vertrouwen.

Ongemakken…

Naast de overwegende rust en vrede, waren er dit keer ongemakkelijke momenten tijdens kerst en jaarwisseling. Kerst wordt hier niet gevierd. Cream was echter voor kerstavond uitgenodigd bij een vriendinnetje (heeft een Engelse vader) en Sa ging mee. Ik had geen kerstgevoel en vond alleen thuis blijven prima, maar… toen ik die avond iets lekkers wilde maken, bleek de koelkast bijna leeg. En zo zat ik, op kerstavond in m’n uppie voor een schaars gevuld bord.

Na kerst kwamen Sa ’s moeder en een zus met haar vriendin een weekje logeren. Dat gaf onrust, mede omdat Cream en Ice ook vrij waren*. Het gezelschap wilde uiteraard de omgeving verkennen en daardoor had ik dagelijks ‘een wagen volgeladen Thais-kwekkende dames’ – zes in totaal! Ook ons huis was gevuld met gedoe en gekakel – vermoeiend en soms ongemakkelijk.

Anderzijds, de damesclub was erg zorgzaam voor mij. En voor Sa en Cream en Ice was het heel fijn om de familiebanden te voelen – Thai zijn familie-junkies. Bovendien… één weekje is best te overzien.

* Het openbare leven ging gewoon door tot 30 december. Scholen, banken en overheidsinstellingen waren daarna gesloten tot maandag 4 januari. De meeste Thaise werkers hebben maar enkele weken vakantie per jaar en vakantiedagen worden vooral besteedt aan nieuwjaar en Boeddhistische feestdagen.
In de bouw en agrarische sector zijn veel dagloners – (waaronder buitenlanders uit Myanmar en Cambodja). Zij werken meestal 7 dagen per week. Eén lichtpuntje in deze vakantie-karigheid: elke maand is hier wel een Boeddhistisch feestje…

Bewustwording…

Ik ontving uiteenlopende reacties op mijn schrijven over Bewustwording bij het vorige Blog. Achteraf vond ik m’n verhaal te weinig uitgekristalliseerd.

Ik vind het ingewikkelde en moeilijk te verwoorden stuf. Toch wil ik er graag over schrijven, omdat het actueel is en me intrigeert, en… in de hoop dat anderen er iets aan hebben. Ook voel ik aandrang om (meer) te schrijven over wat ik in Oosterse wijsheden ontdekte. Nu heb ik een idee om aparte artikelen te maken en daarin onderwerpen te combineren – bijvoorbeeld “Bewustwording en Wijsheid” – en deze dan zo te presenteren dat wie geen interesse heeft ze kan overslaan.

Noot: voordat ik met Bloggen begon schreef ik Nieuwsberichten aan familie en vrienden. Daarin experimenteerde ik met stukjes over wat Wijsheid voor mij betekent. Omdat die stukjes persoonlijk getint waren, durfde ik er niet mee door te gaan in m’n Blogs. Vanwege mijn eigen aandrang en omdat lezers ernaar vragen, wil ik het nu weer oppakken.

Reacties…

Iedereen die reageert op mijn Blogs krijgt van mij zo snel mogelijk een reactie. Deze komen niet op de site, in verband met Privacy en omdat ik niet van openbare discussies hou. Soms vind ik dat zelf jammer omdat ze ook voor anderen inspirerend kunnen zijn. Als ik vermoed dat dit zo is, verwerk ik ze (anoniem) in volgende Blogs.

Evaluatie…

Bloggen kost energie, tijd en geld – (dit laatste bijvoorbeeld om de site te onderhouden). Ik vind het nog steeds leuk en dat geeft me energie, ook tijd heb ik voldoende. Met geld moet ik voorzichtiger omgaan. Momenteel overweeg ik om de site aan te passen, zodat de Blogs makkelijker leesbaar zijn en eenvoudiger uit te printen. Ook wil ik graag een automatische aan-afmeld-optie toevoegen.

Maar… ik heb vragen: heeft het wel zin? – vinden jullie mijn Blogs nog wel interessant? – kan het beter? – moet het anders? – enzovoort.

Verzoek..!!!

… Beste / Lieve Lezer,
Ik hoop dat je mij feedback wilt geven! Ik kan natuurlijk een uitgebreide vragenlijst opstellen, maar als jij bent zoals ik, dan sta je niet te trappelen om…
Daarom bedacht ik 2 vragen die je heel makkelijk kunt beantwoorden – (hopelijk plus aanvullende opmerkingen).

De twee vragen:
1. Doorgaan ja /nee?
–  vind je mijn Blogs interessant, typ dan: 1. Doorgaan! – (hieronder in het grote veld van het formulier)
–  (vind je ze niet meer interessant? – typ dan: 1. Stoppen!)
2. Meer onderwerpen ja /nee? – (bijvoorbeeld over bewustwording en wijsheid)
–  wil je meer, typ dan: 2. Meer!
–  (wil je Niet meer? – typ dan: 2. Voldoende zo!)

Wil je ook aanvullende opmerkingen geven?
–  typ deze dan alsjeblieft onder je 2 antwoorden. Ik stel elke opmerking op prijs; kort of uitvoerig, het maakt mij niet uit…

Belangrijk: niet reageren betekent voor mij Niet: geen interesse (misschien heb je geen tijd of lees je deze Blog niet helemaal) – maar als niemand reageert ga ik mezelf afvragen: Doorgaan of Stoppen..?

Hier eindigt Blog nr. 16 – bedankt voor het lezen!

Hartelijke groeten,
Luc

Reageren..?

–  Stuur mij een Email: » Luc@lucaalbrecht.com…
–  Overige opties – zie: » Contact…
–  Zie ook: » Disclaimer- Privacy…